In de film Monsieur Lazhar gaat meneer Lazhar lesgeven aan een brugklas in shock: hun lievelings-juf Martine is overleden. Sinds haar dood wordt zij nog meer opgehemeld dan eerder. Leerkrachten, ouders en leerlingen lijken het met elkaar eens: er mag geen onvertogen woord vallen over haar. Het verschrikkelijke is echter dat ze zich heeft verhangen in haar klaslokaal. Dat haar leerling Simon haar zou vinden, kon ze weten, hij is altijd de eerste. De klas heeft echter geen medelijden met hem. In tegendeel. In hun ogen kwam de wanhoopsdaad door zijn verraad. Simon kreeg eerder veel aandacht van Juf Martine vanwege zijn thuissituatie. Ze had hem zelfs een keer liefdevol vastgepakt. Hij kon die aanraking niet verdragen en had zich beklaagd bij de schoolleiding. De zelfmoord kwam niet lang daarna. Zijn ‘verraad’ wordt hem stevig aangewreven. Hij is boos en ongelukkig. Lazhar is een vluchteling en zelf vertrouwd met dood en verlies. Heel voorzichtig brengt hij het taboe onder woorden. Zo zegt hij dat niemand heilig is; dat een lokaal op school een plek is waar het veilig moet zijn; en dat het een daad van agressie is om juist op die plek je zelf te verhangen. Door het voorzichtige ‘ontheiligen’ van Martine gaat de klas zien dat het supergemeen was dat Simon haar zou vinden. Eindelijk krijgt Simon te horen dat hij dat niet heeft verdiend en komt er ruimte voor ook zijn verdriet.
Ook in teams en organisaties spelen soms zaken waar niet openlijk over wordt gesproken. Gebeurtenissen uit het verleden blijven hun onderhuidse werk doen. Bij een reorganisatie bijvoorbeeld hebben mensen elkaar pijnlijk in de steek gelaten. Soms zie je ineens een glimp: uit het niets komt er een stoot onder de gordel .Hoe kun je zo’n team of organisatie een stap verder helpen? Stel dat monsieur Lazhar dat zou mogen begeleiden, wat zouden we zien? Luisteren is nog maar het begin. Hij kijkt, hij voelt, hij vertraagt. En hij schort zijn eigen oordelen op. Hij laat zich niet leiden door zijn voor- en afkeuren. Misschien het belangrijkst. Actief luisteren houdt ook in: je openstellen voor alles. Ook voor het afwijkende geluid. Neutraal zijn. En daarbij weet monsieur Lazhar dat hij als buitenstaander voorzichtig moet zijn met het (te snel) benoemen van verzwegen zaken. Hij maakt omtrekkende bewegingen, luistert naar de flarden waarin het taboe wordt benoemd en versterkt die. En hij doet dit vanuit een heel groot hart.